यो आइमाइको जात, दिनभरी चुला अघि अनि रातभरी गुला अघि भने झै छ। दिनभरीको थकानले ज्यान स्वात्तै गलाउछ। झन त्यसमाथी, घरमा एक्लै बस्दा मनमा अनेक कुरा खेल्ने । अचेल, एउटा स्कुलमा नर्सरीका केटकेटी खेलाउन थालेदेखी त झन ज्यान दुईगुणा गल्छ । ब्यस्त भएर दैनीकी लथालिङ्ग हुँदा कहिले शनिवार आउला र आराम गरुँला जस्तो मात्र हुन्छ। शनिवार कम्तिमा पनि समय दिएर नुहाउन त पाइन्छ। अस्ति शनिवार, धेरै लामो समयपछि, आफ्नो नांगो शरिर ऐनामा हेर्दा त्यो खोँचको झाडी देखे पछि बल्ल याद आयो, स्वामीराजाले किन माथी माथी मात्रै मुँइ खाएर छोड्न थालेका रहेछन भन्ने। सँधै अली अली काटेर छोड्ने गर्थे, अस्ती त चिल्लै बनाउन मन लाग्यो। स्वामीको सेभिङ्ग क्रिम लगाएर स्वामीकै रेजरले सिलित्त पारेर चिल्लो पारें। हिजो साँझ स्वामी अलि ढिलो आँउछु भन्नु भएको थियो। मैले पनि चाँडै नै काम धन्दा सकेर नाइट गाउन लगाएर सुती हालेकि थिएँ। त्यसैले होला आज भाले डाकोँ छोड्नु अघी नै आँखा खुल्यो। झ्यालबाट छिरेको शितल हवाले मेरो खोँचमा हल्का संग चुमेपछि थाहा पाएँ, स्वामीले झ्याल खुल्लै राखेर छोड्नु भएको रहेछ। सुत्दा गाउन सरेर कम्मरसम्म आइपुगेक...